Згодна з Працоўным кодэксам Рэспублікі Беларусь (далей – ПК) непасрэдна ў судзе, без разгляду ў камісіях па працоўных спрэчках, разглядаюцца працоўныя спрэчкі па заявах работнікаў аб адмове наймальніка ў складанні акта аб няшчасным выпадку або нязгодзе з яго зместам (пункт 6 часткі другой артыкула 241). 

Неабходнасць прытрымлівання папярэдняга пазасудовага дазволу справы была вызначана ў частцы трэцяй артыкула 229 ПК (у рэдакцыі ад 26 ліпеня 1999 года), якая прадугледжвала, што пры адмове наймальніка ў складанні акта аб няшчасным выпадку або пры нязгодзе пацярпеўшага з выкладзенымі ў акце абставінамі няшчаснага выпадку пацярпеўшы мае права звярнуцца ў спецыяльна ўпаўнаважаны дзяржаўны орган нагляду і кантролю, пасля чаго – у суд. 

У адпаведнасці з унесенымі ў 2007 годзе ў артыкул 229 ПК змяненнямі выключаны абавязак работніка захаваць да звароту ў суд папярэдні пазасудовы парадак вырашэння спрэчкі пры адмове наймальніка ў складанні акта аб няшчасным выпадку або пры нязгодзе з яго зместам. 

Разам з тым Правіламі расследавання і ўліку няшчасных выпадкаў на вытворчасці і прафесійных захворванняў, зацверджаных пастановай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь ад 15 студзеня 2004 г. № 30 (далей – Правілы), якія з'яўляюцца падзаконным актам, прадугледжана, што рознагалоссі па пытаннях расследавання, афармлення і ўліку няшчасных выпадкаў на вытворчасці на працягу трох гадоў з даты здарэння няшчаснага выпадку на вытворчасці разглядаюцца па іх звароце дзяржаўным інспектарам працы; пры гэтым заключэнне дзяржаўнага інспектара працы аб няшчасным выпадку на вытворчасці можа быць абскарджана ў парадку падпарадкаванасці ў начальніка міжраённага аддзела, галоўнага дзяржаўнага інспектара працы вобласці або горада Мінска, Рэспублікі Беларусь (асоб, якія выконваюць іх абавязку), пасля чаго – у судзе (пункты 78 і 80).

 З улікам прызначаных палажэнняў Правіл фарміруецца практыка разгляду судамі спрэчак, звязаных з расследаваннем няшчасных выпадкаў на вытворчасці. 

Аналіз норм Канстытуцыі і заканадаўчых актаў гаворыць аб тым, што ўстанаўленне неабходнасці прытрымлівання парадку папярэдняга пазасудовага вырашэння справы як абавязковай умовы рэалізацыі канстытуцыйнага права на зварот за судовай абаронай магчыма толькі на ўзроўні заканадаўчых актаў. 

У сувязі з гэтым Канстытуцыйны Суд прыйшоў да вываду аб тым, што Урад Рэспублікі Беларусь, рэалізуючы дэлегаванае яму заканадаўчымі актамі паўнамоцтва ўстанаўліваць парадак расследавання і ўліку няшчасных выпадкаў на вытворчасці і прафесійных захворванняў, не мела права ажыццяўляць прававое рэгуляванне пытанняў судаводства, уключаючы ўстанаўленне ўмоў рэалізацыі канстытуцыйнага права на зварот за судовай абаронай.

 Канстытуцыйны Суд адзначыў у рашэнні, што рэгламентацыя ў падзаконным акце пытанняў, якія павінны рэгулявацца на ўзроўні заканадаўчых актаў, прывяло да неадназначнага разумення і рознага прымянення на практыцы прававых норм, якія вызначаюць парадак вырашэння спрэчак, звязаных з расследаваннем няшчасных выпадкаў на вытворчасці. 

У мэтах забеспячэння канстытуцыйнага прынцыпу вяршэнства права, рэалізацыі канстытуцыйнага права кожнага на судовую абарону і ліквідацыі прававой нявызначанасці Савету Міністраў Рэспублікі Беларусь прапанавана забяспечыць узгадненне Правіл расследавання і ўліку няшчасных выпадкаў на вытворчасці і прафесійных захворванняў, зацверджаных пастановай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь ад 15 студзеня 2004 г. № 30, з нормамі Працоўнага кодэкса Рэспублікі Беларусь і іншых заканадаўчых актаў Рэспублікі Беларусь у частцы прававога рэгулявання парадку вырашэння спрэчак, звязаных з расследаваннем няшчасных выпадкаў на вытворчасці.